دومین نمایشگاه کیفیت و استاندارد استان گیلان با معرفی ۲۲ واحد تولیدی برتر و ۲ واحد خدماتی برتر به شرح ذیل در مورخه ۲۱ مهرماه ۱۳۹۲ با حضور جمع کثیری از تولید کنندگان، مسوولین استانی و خبرنگاران به کار خود پایان داد.
۱- پارس خزر
۲- سیمکو
۳- پایا کلاچ
۴- فرآوری و ساخت
۵- فولاد گیلان
۶- شیر پاستوریزه پگاه گیلان
۷- صنایع غذایی کامپوره خزر
۸- ایران رادیاتور
۹- ستاره نادی
۱۰- فومن شیمی
۱۱- پارس سیمین
۱۲- تافته آرین
۱۳- نوین بافان پرنگ
۱۴- راه و ساختمان گیل پوشش سفید رود
۱۵- نگین نادری
۱۶- فولاد امیر کبیر
۱۷- کاشی خزر
۱۸- تیمن (چای رفاه)
۱۹- گیلان سویا
۲۰- گیل آرد
۲۱- آرپا نوش
۲۲- لامپ پارس شهاب
و دو واحد خدماتی عبارتند از:
۱- آزمایشگاه همکار سامانه پایش سلامت
۲- آسانسور آسیا فراز سامانه
سخنرانان جلسه اختتامیه آقای مهندس یوسفی مدیر کل استاندارد و تحقیقات صنعتی گیلان، آفای مهندس جعفرزاده نماینده محترم مردم رشت در مجلس و جناب آقای مهندس هاشم نبا استاندار وقت استان گیلان بودند.
سخنرانان جلسه به کرات براهمیت توجه به صنایع و تولید در استان تاکید نمودند. ولی متاسفانه به نظر می رسد که متن سخنرانی همگی مربوط به دوره های از تفکرات مدیریتی و اقتصادی حاکم بر نظام اداره کشور است که نتیجه آن نابودی اقتصاد بیمار ایران بود.
به نظر نگارنده اگر منتظر تغییر اساسی در وظعیت حاکم که مسلماً خود ما مدیران کشور عامل بروز آن بوده ایم، هستیم باید خودمان و نگرش خودمان به مدیریت را تغییر دهیم. فارغ از بحث تحریم ها که این روزها برای مسوولین کشور تکه گمشده تمامی پازل های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی است، کشور ما ار فقدان سیستم مدیریت کارا و موثر رنج می برد.
باید باورکنیم که مدیریت سخت ترین شغل دنیاست و مدیران برای سرنوشت دیگران تصمیم می گیرند پس بیاییم صادقانه بگوییم که مسوولیت شکست های گذشته را برعهده می گیریم.
در دنیای امروز علم مداری و تحقیق محوری اصل اول در تولید دانش و رسیدن به بهره وری است. امروز مسوولین محترم بگویند که چه سهمی در تولید علم داشتند و چقدر در تولید دانش فنی موفق بودند. در دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی چقدر فعالیت به چشم می آید و در چه رتبه ای از نظر آمار جهانی قرارداریم؟
به امید روزی که کسی بتواند پاسخ این سوالات را بگوید و کشور ما در آن روز به جایگاهی در خور گذشته تاریخ ساز خود رسیده باشد.
[wppa type=”album” album=”9″][/wppa]http://foodbaran.com
به نظر من در این نمایشگاهها که همه از دردو مشکلات صنعت حرف می زنند شاید در مواجهه با هر مشکلی احساس همدردی با صاحبان مشکل شروع خوبی باشداما همدردی محض در بازه زمانی طولانی نه تنهارفع کننده مشکلات نیست که حس بدتری را ایجاد می کنداینکه اگر همه متخصصان و مسوولین درد را می شناسند چرا درمان نمیکننداین قصور عمدی است یا سهوی ؟آیا اصلا متخصصان نقشی در تصمیمات دارند؟ ارتباطشان با مسوولین کجاست؟مسوول مشکلات کیست ؟و هزاران سوال بی جوابی که در انتهای تمام اختتامیه ها به عنوان نتایج این نمایشگاهها به واحد های صنعتی بازگردانده می شود آنگاه دست اندر کاران صنعت می مانند و ….(همه می دانیم)